Figurę akrobacyjną "kobra" mogą stosować piloci w walce powietrznej w celu uzyskania przewagi nad przeciwnikiem. Nie ma jednak potwierdzenia, że figura taka w locie bojowym została wykorzystana.

Opis

Oprócz uzmysłowienia widzom pokazów lotniczych manewrowności i zwrotności nowoczesnych samolotów bojowych, manewr ten, zastosowany w bezpośredniej walce powietrznej, ma przede wszystkim za zadanie zmusić goniącego przeciwnika do wyprzedzenia poprzez gwałtowne zmniejszenie prędkości i uzyskania tym samym przez ściganego dogodnej pozycji do otwarcia ognia.

Efekt nagłego wyhamowania uzyskuje się dzięki gwałtownemu zwiększeniu oporu powietrza działającego na skrzydła w wyniku pionowego ustawienia sylwetki samolotu do góry (prostopadle do dotychczasowego kierunku lotu).

Fazy manewru

Manewr można ogólnie podzielić na 4 fazy:

1. z lotu poziomego, pilot samolotu wyłącza ogranicznik kąta natarcia, dławi ciąg i ściąga maksymalnie drążek
2. dziób odrzutowca podrywa się gwałtownie do góry, aż do osiągnięcia bardzo wysokiego (nawet do 120°) kąta natarcia
3. pilot zwiększa ciąg i oddaje drążek, samolot opada z powrotem dziobem w kierunku lotu, po czym
4. przyspiesza w locie horyzontalnym, z niewielką różnicą wysokości w stosunku do rozpoczęcia manewru

Informacje uzupełniające

Wykonanie kobry wymaga od pilota wysokiego kunsztu w pilotażu, a od samolotu odpowiednich własności aerodynamicznych, które razem wzięte pozwalają zapobiec utracie sterowności w locie.

Nieodzowne są nadto odpowiednio zaprojektowane silniki, które mając duży nadmiar ciągu, są zdolne unieść odrzutowiec w fazie lotu pionowego i nie wygasną w krytycznej fazie nagłego zerwania laminarnego przepływu powietrza.

Do tego celu w samolotach rosyjskiej konstrukcji wykorzystuje się dodatkowe wloty powietrza do silników. W Mig-u 29 umieszczono je u nasady skrzydła, od góry, a w rodzinie samolotów Suchoj Su-27na dolnej powierzchni głównych wlotów. Ich pierwotną rolą jest zasilanie silników powietrzem w czasie postoju i kołowania, gdy główne wloty powietrza, bardzo nisko położone przy wysuniętym podwoziu, są zamykane, by zapobiec zassaniu ciał obcych podczas startu lub lądowania.

Wykonanie tego manewru wymaga nie tylko odpowiednich właściwości aerodynamicznych, ale także wyłączenia układów automatycznego ogranicznika kąta natarcia, zapobiegającego zjawiskuprzeciągnięcia. Z tych powodów, do tego manewru zdolne są tylko niektóre samoloty. Takie jak wspomniane wcześniej Su-27 i Mig-29 oraz nowoczesne samoloty wyposażone w silniki ze zmiennym wektorem ciągu, np. amerykański F-22 Raptor.